Το έργο της Μαρίας Χρουσάκη, χωρίς να έχει στο μεγαλύτερό του μέρος ιδιαιτέρως πρωτοποριακό χαρακτήρα και ενώ θεματολογικά ελάχιστα παρεκκλίνει από την πεπατημένη, εντούτοις υπερβαίνει θριαμβευτικά τους περιορισμούς του κάπως παροπλισμένου πικτοριαλισμού που χαρακτηρίζει την ελληνική αισθητική της εποχής εκείνης.