Μετά από πολλές αναζητήσεις εκφραστικών τρόπων, ήδη από την εποχή των σπουδών του, ο Γιαλλινάς στράφηκε στην υδατογραφία, την οποία καλλιέργησε σχεδόν αποκλειστικά και εξελίχθηκε σε έναν από τους κορυφαίους Έλληνες υδατογράφους, δημιουργώντας σχολή στον τομέα του. Ζωγραφίζοντας κατά κύριο λόγο τοπία (θαλασσογραφίες, μνημεία της αρχαίας Ελλάδας, του Βυζαντίου και της Ανατολής, συνοικίες κ.ά.), αλλά και ορισμένα ηθογραφικά θέματα, δημιούργησε εικόνες ποιητικές, που απηχούν μια κλασικιστική-ρομαντική αντίληψη και χαρακτηρίζονται από την ισορροπία της σύνθεσης, την ιδιαίτερη επιμέλεια στην απόδοση των λεπτομερειών και την ευαισθησία στην απόδοση των χρωματικών διαβαθμίσεων. Εκμεταλλευόμενος επίσης τις ιδιότητες της υδατογραφίας, ο Γιαλλινάς αποδίδει τα τοπία του με ύφος ιμπρεσσιονιστικό, διαλέγοντας τα μαλακά περάσματα των τόνων. Το τοπίο της Κέρκυρας εξιδανικεύεται και περνά στο χώρο του ιδεατού.