Σε ηλικία δέκα έξι ετών αναχώρησε από την Κέρκυρα για τη Ρώμη και έναν χρόνο αργότερα πήγε στο Παρίσι. Εκεί πραγματοποίησε σπουδές ζωγραφικής και χαρακτικής στις ακαδημίες Grande Chaumiere και Julian. Το 1908 επέστρεψε στην Ελλάδα για να υπηρετήσει τη θητεία του, την επόμενη χρονιά έλαβε μέρος στην έκθεση της "Ομάδας Νέων" στο Ζάππειο, και στη συνέχεια επέστρεψε, μέσω Μονάχου, στο Παρίσι. Στα 1912 - 1913 πήρε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους και η ελληνική κυβέρνηση τον όρισε, μαζί με το ζωγράφο Νικόλαο Ανδρούτσο και το γλύπτη Κωνσταντίνο Δημητριάδη, εκπρόσωπο στο Συνέδριο των Καλλιτεχνών στο Παρίσι. Καθοριστική για τη συστηματική ενασχόλησή του με τη χαρακτική στάθηκε η γνωριμία του με το χαράκτη Andre Dunoyer de Segonzac το 1921. Στο Παρίσι παρέμεινε ουσιαστικά έως το 1933. 

Καλλιτέχνης με πλούσιο χαρακτικό έργο, θεωρείται ο θεμελιωτής της οξυγραφίας στην Ελλάδα. Τον απασχόλησε ιδιαίτερα η τοπιογραφία, τόσο στη ζωγραφική όσο και στα χαρακτικά του έργα, που διακρίνονται για την κλασικιστική αντίληψη, τη λεπτότητα της γραμμής και τη συνθετική καθαρότητα, παρουσιάζοντας συγγένειες με την ειδυλλιακή γαλλική τοπιογραφία του 18ου και 19ου αιώνα.

• 

  Τοπίο από την Κέρκυρα