Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς, ακόμα και στην εποχή μας, εάν είναι ωραία αυτού του είδους η ζωγραφική. Και είναι ακριβώς το μοναδικό ερώτημα που δεν απασχολεί τον ζωγράφο, που κύριος στόχος του μοιάζει να είναι το πέρασμα από τη σύνθεση μιας εικόνας στα βαθιά νερά της ζωγραφικής, περιγραφικά αλλά και κυριολεκτικά. Το τελετουργικό πέρασμα της γέφυρας, οι μεγάλες καμπύλες σαν απόηχος των κυματισμών των βουνών που κλείνουν το βάθος, οι αναλαμπές και οι αντανακλάσεις στον ουρανό και τα νερά, ο άνθρωπος, μικρός που διαβαίνει, είναι τα αφηγηματικά στοιχεία του έργου.

Αντίστιξη αδρών όγκων στη σύνθεση, λίγα χρώματα, λιτότητα και οικονομία, ισορροπία ανάμεσα σε φως και σκοτάδι είναι οι εικαστικές αξίες του έργου. Ταυτίζονται με την ουσία της ίδιας της ζωγραφικής, με το περιεχόμενό της: Αντίστιξη, λιτότητα, αδρότητα και οικονομία, τελετουργικό πέρασμα του ζωγράφου στην εικόνα του, συμβολικό όσο και πραγματικό πέρασμα του ανθρώπου.